Katecheza 20 maja 2013

"Pieśń nad Pieśniami"

Katecheza 13 maja 2013

Psalmy: 51, 32, 36, 103, 73 i 139.

Na katechezie zostały omówione psalmy, w których poruszony jest temat grzechu, skruchy, Bożego przebaczenia, Bożej miłości i miłosierdzia. Pokazują one, co dzieje się między człowiekiem, a Bogiem, w momencie grzechu i w momencie przebaczenia.

Ps 51

Jest to psalm typowo pokutny. Autorstwo przypisywano Dawidowi, jednak ostatnie wersety świadczą, że powstał on prawdopodobnie w trakcie niewoli babilońskiej.

Psalmista jest świadomy swojej grzeszności ("...i w grzechu poczęła mnie matka"), wie, że Bóg doskonale zna jego wnętrze i wszystkie jego przewinienia.

Osąd Boga o człowieku zawsze jest sprawiedliwy, ponieważ nic, co jest w sercu człowieka, nie jest przed Bogiem zakryte. Bóg zna nasze słabości, ale widzi też to wszystko, co jest w nas piękne.

Bóg może przemienić nasze serca i uwolnić nas od grzechu. Dokonuje się to przez krew Jezusa Chrystusa, którą zostaliśmy oczyszczeni.

"...niech się radują kości, któreś skruszył!" - kości w Starym Testamencie są symbolem miejsca, w którym znajduje się dusza człowieka.

Psalmista ma świadomość, że grzech prowadzi do oddzielenia od Boga ("Nie odrzucaj mnie od swego oblicza..."). Odwrócone oblicze Boga oznacza brak łaski.

Ostatnie wersety psalmu pokazują nową duchowość Narodu Izraelskiego. Odkrywa on, że Bogu nie zależy na ofiarach i całopaleniach, ale ważniejsze jest dla Niego pokorne i skruszone serce.

Ps 32

Psalm ten jest jakby kontynuacją Ps 51. Dopóki ukrywamy nasze grzechy i winy, w sercu mamy strach i niepokój. Kiedy jednak przyznamy się przed Bogiem do swojej słabości i Mu zaufamy, Bóg obdarzy nas swoją łaską.

Bóg nie pamięta naszych win i zapomina o naszych nieprawościach. Oczekuje od nas tylko tego, żebyśmy nie byli uparci, ale dali się Mu prowadzić. ("Nie bądźcie bez rozumu niczym koń i muł").

Ps 103

Psalm ten jest dopełnieniem dwóch poprzednich. Pokazuje pełną radość z Bożego miłosierdzia ("Błogosław duszo moja Pana" bo " Miłosierny jest Pan i łaskawy, nieskory do gniewu i bardzo łagodny").

Ps 73

Psalm pokazuje dylematy i pytania, które rodzą się w głowie każdego człowieka. Dlaczego ludziom żyjącym bez Boga często powodzi się lepiej niż tym, którzy zachowują Boża naukę? Odpowiedź na to pytanie, zrozumienie tajemnicy Boga, możliwe jest tylko wtedy, gdy będziemy na nasze życie patrzeć w perspektywie śmierci i wieczności.

Ps 36

Brak bojaźni Bożej, chęć budowania swojego życia bez Boga, życie w poczuciu, że wszystko mi się należy, prowadzi do grzechu. Co więcej może sprawić, że człowiek zatraci poczucie grzechu.

Ps 139

Jest to psalm człowieka, który naprawdę żyje w obecności Boga. Bóg przenika wszystko, zna dokładnie każdego z nas ("...wszystkie moje drogi są Ci znane"). Boża obecność w naszym życiu przepełniona jest miłością. To nie kontrola, ale czuła i troskliwa opieka ("Ty ogarniasz mnie zewsząd i kładziesz na mnie swą rękę").

Bóg jest z nami w każdym momencie naszego życia, nawet w największych ciemnościach naszego grzechu.("Gdy wstąpię do nieba, tam jesteś; jesteś przy mnie gdy się w Szeolu położę").

Dagmara D.

Katecheza 6 maja 2013

Na katechezie omówione zostały następujące psalmy: 23, 25, 29, 104, 42(41) oraz 137.

Notatka z katechezy 29 kwietnia 2013

Na katechezie omówione zostały następujące psalmy: 17, 19 i 22.

Psalm 22

Opis męki psalmisty przypomina pewne motywy z „Pieśni o Słudze Pańskim” (Księga Izajasza).

Dla Izraelitów psalm ten wyrażał pełne udręki wołanie o pomoc całego cierpiącego, zniewolonego narodu izraelskiego. Natomiast tradycja chrześcijańska od początku psalm ten odnosiła do męki i śmierci Jezusa Chrystusa. Jezus na krzyżu wypowiada tylko pierwsze słowa psalmu, ale w nich jest już obecna cała modlitwa psalmisty. Nie można słów „Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?” interpretować w oderwaniu od pozostałych treści tego psalmu.

Wołanie, błaganie o wybawienie skierowane jest do pozornie milczącego Boga. Znamienne jest pytanie cierpiącego „czemuś” - psalmista nie podważa obecności Boga (A przecież Ty mieszkasz w świątyni), co więcej - jest  świadom, że Bóg w historii Izraela wielokrotnie działał (Tobie zaufali nasi przodkowie, zaufali, i Tyś ich uwolnił). Ból cierpiącego jest potęgowany przez powszechne wyszydzanie. Wyszydzanie modlącego się jest w rzeczywistości wyzwaniem rzuconym Bogu i przez to staje się kpiną z cierpiącego.

Ta lamentacja w drugiej części psalmu zmienia się w wyrażenie zaufania oraz w dziękczynienie. Bierze się ono z przekonania błagającego, że będzie wysłuchany. To ocalenie Kościół widział w zmartwychwstaniu. Zbawienie, które się dzięki niemu dokonało, ma charakter uniwersalny, tzn. obejmuje wszystkie krańce ziemi i wszystkie szczepy pogańskie. Owocem dzieła zbawienia jest ofiara dziękczynna – Eucharystia (ubodzy będą jedli do syta).

Warto podkreślić, że psalmista prosi Boga o ocalenie dla Jego chwały. Dlatego też krzyż Jezusa nie jest znakiem pohańbienia, ale objawieniem chwały Bożej.

 

Anna B.