- w historii
zbawienia to oczekiwanie na Mesjasza, które wypełniło się wraz z
narodzeniem Jezusa;
- adwent
eschatologiczny wiąże się z tajemnicą ponownego przyjścia Chrystusa;
koncentruje się on na rzeczach ostatecznych, na sądzie i zbawieniu;
- adwent
osobisty to oczekiwanie na przyjście Jezusa każdego dnia, w każdej chwili;
On przychodzi do człowieka w Słowie Bożym, w liturgii mszy świętej, w
sakramentach; jest to oczekiwanie duszy ludzkiej na wewnętrzne zjednoczenie z
Bogiem.
Przeżywając
adwent eschatologiczny, oczekując na ostateczne przyjście Jezusa Chrystusa, nie
zwalniajmy się z codziennego przeżywania naszych osobistych adwentów, które
mają zbliżać nas do Boga i przygotowywać na spotkanie z Nim.
2. „Zrodzony, a nie stworzony”.
Jezus Chrystus jest zrodzony z Ojca przed wiekami, odwiecznie [1]. Jest Mu równy co
do natury, ale różny co do osoby. Gdyby Syn był stworzony, byłby kimś mniej doskonałym niż Stwórca, a więc nie
byłby Bogiem. Termin „zrodzony” podkreśla równość w istocie („współistotny
Ojcu”).
Narodzony był jako człowiek, w ciele, z Maryi. Jest to fakt historyczny.
Chrystus wciąż rodzi się w Kościele przez słowo. Ze
słuchania słowa rodzi się wiara. Przez wiarę w sercu człowieka rodzi się Bóg.
3. Wcielenie
Syna Bożego.
W wyznaniu wiary
mówimy: „On to dla nas, ludzi, i dla naszego zbawienia zstąpił
z nieba. I za sprawą Ducha Świętego przyjął ciało z Maryi Dziewicy, i stał się
człowiekiem”. Zwróćmy uwagę na to (podkreślone) „i”. Grzech człowieka nie był
przyczyną wcielenia; żadne zło nie może być przyczyną czy motywem działania
doskonałego Boga. Wcielenie było w zamyśle Boga od wieków. Skoro jednak
jesteśmy grzeszni, to Syn Boży, wcielając się, zechciał nas też odkupić.
I tak, Jezus
Chrystus, odwieczny Logos, Syn Boga stał
się człowiekiem, aby:
- zjednoczyć
w sobie dwie natury ludzką i boską:
w Jezusie są dwie natury – Jezus
jest w pełni człowiekiem i w pełni Bogiem;
Jezus był podobny do człowieka we wszystkim oprócz grzechu, ponieważ
grzech nie należy do ludzkiej natury, ale jest wbrew naturze;
- i dać
człowiekowi odkupienie i zbawienie; odkupienie dokonało się przez śmierć i
zmartwychwstanie Chrystusa; wszyscy ludzie od stworzenia świata aż do jego
końca zostali odkupieni przez tę jedną ofiarę ciała i krwi; zbawienie zaś jest
wyborem każdego z nas; jest to nasz osobisty udział w odkupieniu; możemy
skorzystać z tego daru, ale możemy też go odrzucić.
Kenoza, czyli uniżenie Boga, rozpoczęło
się od zwiastowania i obejmuje wszystkie wydarzenia zbawcze aż do Zesłania
Ducha świętego. W kluczu paschalnym należy odczytywać także Boże Narodzenie.
Właściwy sens
tego wydarzenia pomaga zrozumieć, na przykład, ikona Narodzenia Pańskiego. W
jej centrum widnieje Jezus leżący w grocie, w
żłóbku przypominającym grób, zawinięty w pogrzebowe opaski, co jest
zapowiedzią Jego męki i śmierci. Obecność wołu i osła również jest symboliczna
i według Ojców Kościoła oznacza naród wybrany i pogan, i wskazuje na to, że
Chrystus narodził się, aby zbawić wszystkich ludzi.
4. Wigilia
uroczystości Narodzenia Pańskiego w tradycji polskiej to dzień, w którym
nie spożywamy pokarmów mięsnych. Nie ma teologicznego uzasadnienia dla
zachowania postu w tym dniu, a zatem nie ma takiej konieczności.
Boże Narodzenie obchodzimy uroczyście tylko 25 grudnia. Kolejny dzień, 26 grudnia, zwany „drugim dniem Świąt
Bożego Narodzenia” tak naprawdę jest świętem św. Szczepana. W Polsce jest to
dzień wolny od pracy, ale nie jest to uroczystość, więc nie ma obowiązku
uczestniczenia w tym dniu we mszy świętej.
Okres Bożego Narodzenia kończy się w niedzielę Chrztu Pańskiego. Jest to ostatni dzień, w którym uzasadnione jest śpiewanie kolęd
i utrzymywanie świątecznych dekoracji.
[1] Bóg jest poza czasem znanym nam, ludziom; zrodzenie
odwieczne oznacza, że zawsze jest Ojciec i Syn, nigdy nie było takiego momentu,
w którym nie było Syna; obie te osoby boskie istnieją odwiecznie.
